De Oostenrijkse Meena Cryle heeft het talent en de bevlogenheid van een wereldster, ondanks dat zij met deze "ELeVatIonS" haar vijfde album uitbrengt, is deze plaat een soort debuutalbum voor deze zeer getalenteerde band. Als globetrotter reisde zij de wereld rond, maar vestigde zich uiteindelijk in Wenen om van daaruit op tournee te gaan. Was onze Howlin Bill in Berlijn tijdens de 'European Blues Challenge' anno 2011 niet met de hoofdprijs gaan lopen dan was de eer zeker aan Meena Cryle en Chris Fillmore te beurt gevallen, maar sindsdien worden zij met lof overladen op tal van 'grote' festivals all over Europe, waaronder Bluesfestival Peer in 2016 (met Buddy Guy en Walter Trout). Drie jaar voordien, in 2013, waren ze genomineerd voor de AMADEUS award en bereikten ze de halve finale van de International Blues Challenge. Met Chris Fillmore, eveneens een Oostenrijker, vormt Meena een twee-eenheid, zowel wat het schrijven betreft als in het exploreren van bluesrock, 'southern soul' en blues. Als multi-instrumentalist (elektrische en akoestische gitaren, slide-gitaar, pedal steel) weet Fillmore met zijn slide gitaar niet alleen te ontroeren maar ook de emoties aan te scherpen. Deze soulmates vormen een team zoals je dat zelden ziet in de huidige muziekindustrie. Bij beide merk je dat muzikaliteit, gevoel en soul niet zijn aangeleerd maar van binnenuit gegroeid zijn. Daarbij zijn er geen grenzen. Rock’n’Roll, Blues, Soul, en Gospel worden naar behoeven gecombineerd. Het resultaat is een frisse eigen vorm van blues die ze met een ongewone passie op het podium brengen. Hoewel Meena niet graag in een hokje geplaatst wordt, dringt de vergelijking met Beth Hart zich op. Daarnaast is Chris Fillmore die als kleine jongen geïnspireerd was door Elvis Presley, Stevie Ray Vaughan en John Lee Hooker, niet alleen een getalenteerde gitarist, hij is ook een songwriter, arrangeur en producer van hun nieuwe album "ELeVatIonS". De legendarische Grammy winnende producer Jim Gaines (Stevie Ray Vaughan, John Lee Hooker, Santana,…) kon niet ontsnappen aan de fascinatie van de Meena & Chris Fillmore Band en zei de volgende lovende woorden: "Meena is one of the best singers I`ve worked with in 20 years. She is what we call in the business an `old soul`. She`s got the voice and she`s got the passion….". Als er al iemand het zou moeten weten, is Gaines met de zojuist vermelde grote artiesten op zijn palmares zeker de juiste persoon!

Na 3 studioalbums voor RUF Records, nl. "Try Me" (2010), "Feel Me" (2012) "Tell Me" (2014), albums waarmee Meena een zinnenstrelend drieluik wist te vormen, waarin gevoel en vertelsel zich op een spontane wijze verstrengelen, en het live album "In Concert" (2007) ditmaal voor het Continental Blue Heaven label, een album dat exact de sfeer van de band op het podium weergeeft, is er nu het lang verwachte studioalbum "ELeVatIonS". Debuutalbum schreef ik in de inleiding, dit vooral omdat de band na zovele jaren nu pas de volledige controle heeft over hun eigen Americana projecten. Nu geen producers, geen labelbaas, of wat ook , hetgeen we horen op deze plaat is een pure Meena, die met Chris en een band die verder bestaand uit Söa Fitzpatrick op toetsen, Alex Trier op bas, Robert Schoblocher en Bernhard Egger op drums. Ook nodigde de band een aantal zeer goede studiogasten uit zoals Hans Theessink op mandoline, Angus 'Bangus' Thomas op bas, Bernhard Rabitsch op trompet, Wolfgang Staribacher op orgel & Wurlitzer, Rainer Baumgartner op congas, Frank Cortez op percussie, en Martina 'Harpina' Defant op harmonica, een topplaat afleveren. Deze vrienden behoren allemaal tot dit energieke groepje dat elkaar goed aanvoelt maar ook aansluit bij de bluestraditie getuige het aanklampende "Lord Have Mercy", een eerbetoon aan de grote John Lee Hooker op een manier die rechtstreeks vanuit de Delta de wereld in stroomt met een grote emotionele diepte. Meena’s stem, die in deze slowblues wat aan Bonnie Raitt herinnert, heeft dat geëmotioneerde dat je onweerstaanbaar aangrijpt. Met Danny O'Keefe's / Bob Dylan's afsluitende "Well Well Well" vinden we ons meteen in een mistige bayou, dit intens vertolkte nummer zingt zij met een sensitiviteit die de grote blueszangeressen evenaart zoals een Beth Hart wanneer zij de tragiek van de verstotene vertolkt. Naast deze cover horen we nog twee andere versies, als het openende,Toy Caldwell's rockklassieker "Can't You See", een nummer uit het debuutalbum van The Marshall Tucker, Meena ontpopt zich hier als de erfgename van de samengebalde soul als Susan Tedeschi. Meena stond als kind reeds open voor allerlei soort muziek, opgevangen in Kerk, op straat of in clubs, maar duidelijk hoor je in dit nummer haar gospelinvloeden. Derde cover is Eric Bibb's onmiskenbare "In My Fathers House", in hun versie is het echter een rocksong geworden, dat mede door Fillmore’s slide een tranceachtig effect geeft.

De 7 originals van de 10 nummers zijn eveneens parels van Cryle/Fillmore die in een hogere klasse liggen, de band wisselt af met bluesrockende en mid-tempo songs die hun veelzijdigheid onderlijnen, het is precies als je naar de cover van de plaat kijkt, die voordat je luistert, de Americana muziek onthult in een grote verscheidenheid aan kleuren en geluiden, die de nationaliteit van de bandleden verloochenen. Alle andere songs vloeien als het ware intuïtief voort uit de samenwerking tussen Meena en Chris die elkaar goed aanvoelen. Vooral wanneer Meena één van die doorvoelde songs vertolkt zoals het overtuigende "I Got You" of anderzijds "Way Down", dat aanvoelt als een breed georkestreerde, intense ballade. Het zou Meena Cryle echter niet zijn, als deze songs haar soulvolle stem niet moesten dragen. Meena is werkelijk een natuurtalent en vindt in gitarist Chris Filmore een ideale partner om die gevoelsstroom nog te verdiepen, alsof beiden al spijbelend stiekem school hebben gelopen in Beale Street, getuige ook het nummer "It's OK". In het droefgeestige "Shine On Yo" met prachtige slidegitaar word je meegezogen in die weeklacht waarvan elke stembuiging en zinswending uit het hart lijkt op te wellen. Een van de mooiste songs is het reeds vernoemde "In My Father's House", dat soort song waarvan je hoopt dat het automatisch op je wekker aanspringt wanneer je na uren wakker liggen nog steeds niet de slaap kan vatten. Met dit "ELeVatIonS" album heeft Meena nog maar eens bewezen, wat we op tal van festivals reeds hoorden, namelijk dat zij een oertalent is. Met haar pakkende stem in de omlijsting van Chris Fillmore’s akoestische, elektrische, en slide gitaren maakt zij van elke song een juweeltje.

Release: 18/10/2019